Dag 8: mijn eerste dode koe geslacht op Chipangali
Zo wat ben ik moe van de tocht van gisteren. Prachtige ervaring, maar lange dag in de frisse lucht. Dat was ook wel te lezen uit mijn verhaal van gisteren. Voor diegenen die dachten: dit is toch geen nijlpaard????? Dat klopt. Ik bedoelde natuurlijk een neushoorn. Hoe verzin je dit?Na het ontbijt, de babies en de sprinkhanen mogen Emily en ik onze schilderkunsten tonen. Op een aantal betonblokken een ruit schilderen. Deze worden morgen tegen de schutting in de baby ruimte gezet met planten er in. De schutting is gisteren door Jim en Puck geschilderd. Naast de betonblokken wat onkruid weggehaald en de rand van het gazon geschilderd. Morgen de muren en dan ziet het er weer top uit. Want wat geldt voor de bezoekers aan het park, geldt ook voor de vrijwilligers. Als de omgeving er fris uit ziet, geeft dit een hele andere indruk.Tijdens het afwassen van onze kwasten bij het slachtgedeelte wordt een dode koe binnengebracht. Nog warm. Deze koe was ziek, een gedraaide maag. Dat is ook helder bij de slacht. Meneer Watson wordt vaak gevraagd om een ziek paard of een zieke koe af te schieten. Als tegenprestatie mag Chipangali het beest hebben. Ik moet zeggen, binnen 20 minuten was de koe geslacht en klaar om aan de leeuwen te voeren. We hebben heel even geholpen met het slachten, maar Emily en ik vonden het eigenlijk veel interessanter om het dier te bekijken. Heb van Emily een les anatomie van de koe gekregen. Voor sommige vrijwilligers is het moeilijk te begrijpen dat zo'n ziek dier naar de beesten gaat. Maar zo gaat het ook in de vrije natuur. En het is een derde wereld land. Belangrijkste is dat zaken hergebruikt worden, dat de beesten goed gevoerd worden en gezond zijn. En dat dit vlees niet in de avond bij ons op tafel staat. Het is de cirkel van het leven, die hier heel helder is. En Chipangali zal zelf nooit een beest doodmaken puur om het vlees. Want elk dier heeft recht op leven.Er zijn een aantal foto's van mij gemaakt terwijl Emily en ik de koe aan het bekijken waren. Heb deze niet bij de foto serie gezet, omdat wellicht niet iedereen het eens is met bovenstaande. Wil je ze toch zien, laat het mij dan weten.Na het avondeten (spaghetti bolonaise, hmmm) in het vrijwilligershok een film kijken. Het grappige is dat er meerdere spinnen rondlopen in het hok, maar dat geen van ons de moeite neemt zich hier druk over te maken. Wel zo relaxt. Rond 22 uur bedtijd. Moe van de afgelopen dagen. Luna, het kleine hondje, loopt met mij mee als escort. Zo schattig. Hij loopt als eerste naar binnen en gaat je kamer vrij maken van ongedierte. Mark kan dat niet meer doen, want hij is weer terug naar Nederland na een periode van 9 weken. En heb je een muis, kikker of rat, dan komt Luna je helpen. En paar minuten later loopt hij met een grote rat in zijn bek vol trots naar buiten. En die spin op mijn klamboe..... ok dan ben ik even geen held meer.
Dag 7: mijn eerste safari tocht in Zimbabwe
Samen met Emily een dagje neushoorns bekijken in het Matobo National park. Om half 9 worden we afgezet door Nicky bij een hostel ergens aan de andere kant van Bulawayo. Samen met een Australisch echtpaar en drie Amerikaanse dames een dag op pad. Onder begeleiding van onze gids Jordan. Echt zo'n ranger zoals je op tv ziet. Stuur hem de wildernis in en hij kan overleven. Vandaag op zijn slippers en korte broek, omdat zijn baas niet wil dat hij op blote voeten rondloopt. Even voor de dames: het is maar goed dat hij een onderbroek aan heeft. De kleur hebben we allemaal zien kunnen zien. En niet alleen van de achterkant :-)Aangekomen bij het park heeft hij ons eerst wat meer verteld over de neushoorns en de nadere uitsterving van het ras. De neushoorn heeft eigenlijk geen vijanden behalve de mens. Zijn hoorns hebben een zuiverende medicinale werking en leveren op de zwarte markt ongeveer 100.000 € op per kilo. Zeer bedreven stropers komen met helikopters en nachtlampen het park in om de nijlpaarden neer te schieten. De rangers proberen dit tegen te gaan door hun hoorns af te zagen zodat er geen reden meer is om ze af te schieten. Alleen de hoorns zijn net zoals onze nagels: vanaf een bepaalde plek is het zeer pijnlijk om ze af te zagen. Gevolg is dat er toch nog zo'n twee kilo hoorn achterblijft, wat al genoeg is om het neer te schieten. Als het met dit tempo doorgaat, is de neushoorn over 5 jaar uitgestorven. En veel kunnen ze er niet tegen doen.Het blijkt dat er vlak bij twee jonge neushoorn mannetjes gesignaleerd zijn. Daar aangekomen eerst uitleg over onze veiligheid, want we zijn wel in de vrije natuur en in hun omgeving. Dus achter elkaar aanlopen en als groep bij elkaar blijven. Na een kwartiertje lopen onze eerste neushoorns. Geweldig, wat een enorme beesten. Daarna krijgt Jordan bericht dat er een moeder met baby gesignaleerd is. En ook deze hebben we vlug gevonden. Keurig in een rij achter elkaar aan. Fantastisch, een baby van 2 jaar. Met moeder er beschermend om heen. We kunnen zeer dicht bij komen. Zij accepteren ons en wij hun. Bepaalde serene rust.We mogen een voor een voorop de kofferbak zitten. Dan heb je echt het gevoel in de wind door de vrije natuur te rijden. Alleen toen ik voorop ging zitten, moesten we door een zeer modderige weg, waarbij het echt op stuurmanskunst aankomt om niet vast te komen zitten. Kan je zeggen dat het een uitdaging was om voorop te blijven zitten.De lunch wordt op een picknic tafel geserveerd: drie salades en brood met vlees. Ergens bij een lodge park. Een van de Amerikaanse dames is journalist voor de CNN, economisch georiënteerd. Ze moet elke dag over de effecten van Trump praten en ze moest er echt even tussen uit.Daarna de Pomongwe cave bezocht. Helaas nog maar weinig muurschilderingen, maar geeft een goed idee hoe een grot er uit zag vele vele jaren geleden. Tot slot naar de Worlds View met een werkelijk fantastisch uitzicht. Jordan vindt het een goed idee om een foto te nemen van de groep op een grote rotsblok. We blijken echt geen helden met elkaar te zijn. Jordan heeft vele malen aangegeven dat het echt niet eng is, hij klimt ook zo naar de grote rots op zijn slippers. Maar iedereen zit te twijfelen of de hand die hij uitsteekt echt wel een ieder op tijd kan grijpen. Na een paar minuten ben ik er helemaal klaar mee, wachtend daar ongemakkelijk op een andere rots. Aan de kant, want ik klim er nu op. Ben toch met mijn bucket list actie bezig, dus deze uitdaging kan er ook nog wel bij. En als er 1 schaap volgt............ en hebben we onze mooie groepsfoto op de rots.De terugweg is ontzettend koud, want we moeten in de open auto weer terug naar Chipangali, ruim een uur rijden brrrrr. Gelukkig hebben we deze keer echt warm water, wat zeer prettig is. En het eten staat klaar: kippenpoot met bonen, wortelen en aardappels. Een fantastische dag in Zimbabwe.
Dag 6: mijn eerste kampvuur bij Chipangali
Wat gaat de tijd toch snel. Alweer bijna op de helft.Na het ontbijt en de babies tijd om weer sprinkhanen te ontvangen. In totaal 50... slik. Het heeft mij, Emily en Puck een uur gekost, maar het is gelukt. Zelf 30 gevangen met de hand. Trots op mijzelf :-). Na de koffie break onze rondleiding afgemaakt met Nix (eigenlijk Nicole). En nog wat takken weggehaald bij de antilopen.En toen was het weer knuffeltijd. Naar de biggen geweest. Lekker op de grond tussen hun rotzooi achter hun oortjes gekrapt en over buikje gewreven. De twee biggetjes vonden het heerlijk. Ook nog Jack, de Jackal geaaid door het gaas heen. Je kan hem uren krabben maar niet geschikt voor bezoek in het hok. Daarna naar het meer op het terrein van Chipangali. Mark en Puck gaan zwemmen, maar zie dit zelf toch niet zo zitten. Er zitten wat bloedzuigers in het water brrrr. Maar het is zulk heerlijk weer dat zij het wel aandurven. En dan is het tijd voor de lunch. Tot nu toe heerlijk gegeten. Dit keer ei met melk en mais uit de oven.Een van de doelen van Chipangali is het op laten groeien van jonkies. Nix vraagt aan ons of wij een uurtje bij het zwembad willen gaan zitten met het eendje Ducky. Ducky is gisteren bij Nix gebracht en zij gaat hem grootbrengen tot dat het eendje losgelaten kan worden. Ducky moet fysiek wat sterker worden door het oefenen met zwemmen. Als Ducky echter te lang zwemt, kan ze verzuipen. En bovendien loopt er ook nog een jong katje rond die Ducky erg interessant vindt. Dus wij met ons drieën bij het zwembad om Ducky te leren zwemmen. Alleen het eendje wil niet in het zwembad bij het huis blijven zitten. En dan maar creatief zijn en op zoek naar een kleiner zwembadje. Bij het vrijwilligerskamp een opblaasstoel gehaald waar Ducky fijn in kon zwemmen. Ik moet je zeggen, wat wil je nog meer.... naar Zimbabwe gaan om een eendje te leren zwemmen hahaha. Maar het is een zeer relaxte taak.Na een uurtje komt Nix ons halen voor een klus bij de apen. Om de twee dagen krijgt Chipangali overgebleven fruit en groente afkomstig van supermarkten. Wij moeten in de berg met fruit en groente uitzoeken wat nog dermate goed is, dat het bruikbaar is voor de apen. De rest wordt weggegooid. En Emily maar graven, op zoek naar voldoende eten om twee kruiwagens te vullen. Wat een ontzettend vies werk. Dan toch liever meelwormen. Daarna met de twee kruiwagens naar het apengedeelte. Met water in de kruiwagen het eten schoongemaakt en vervolgens met een hakmes alles in stukken gehaakt. Geweldig. Onbeheerst hakken in een kruiwagen......Na de pannenkoeken nodigt Mickayla ons uit voor een kampvuur in het vrijwilligerskamp. Haar broer Ryan, Jim en Mark op zoek naar droog hout. En wij nog laatste restje alcohol verzamelen voor bij het kampvuur onder de heldere sterrenhemel. Nix sluit ook nog gezellig aan en laat nog wat drank ophalen door een van de medewerkers. Het is nu bijna 1 uur en voor mij bedtijd. De rest zit er nog. Morgen nijlpaardentour, vroeg op.
Dag 5: mijn eerste schooldag in Bulawayo
Zo, ik lag er keurig om 23 uur in.... mijn jonge metgezellen hebben hooguit 4 uur geslapen. Helaas kennen niet alle heren de spreuk: 'in de avond een man, de volgende dag een man'. Jim is door Nix het bed uit getimmerd toen hij niet op tijd klaar was voor de baby time. Was graag een vlieg op de muur geweest om te zien hoe ze dat deed. Maar hij staat er. Wel het ontbijt gemist buiten in de zon. Na de baby time krijgen Emily en ik het bericht dat we mee mogen een school bezoeken. Maar eerst naar de canivoren om te helpen de hokken van de leeuwen schoon te maken. Dat wil zeggen een aantal keren heen en weer lopen met een vergiet.... door verschillende poortjes kruipen om afstand af te snijden. En zeiknat worden omdat het water uit een watertank komt die niet echt een mooie keurige straal geeft. En dat in de lucht van de slacht en van de vuilnisbelt. Ik zou zeggen: waren we nog niet wakker, dan nu wel. Daarna met een kruiwagen het hooi uit de hokken van de leeuwen inclusief de poep en urine opruimen en weer aantal keren heen en weer lopen. Goede ochtend gymnastiek. Na de koffie break onkruid wieden. Want hoe goed de dieren er ook uitzien, als de omgeving niet netjes is trekken de mensen de conclusie dat dus ook de dieren niet goed verzorgd worden.Rond half 12 omkleden en brood smeren. Nobolo gaat met ons mee om een verhaal te vertellen aan schoolkinderen over het behoud van de wilde dieren. Iedere week doet hij een paar scholen aan in de omgeving van Bulawayo. Er zijn meer dan 400 lagere scholen en 200 highschools. In een stad van 2 miljoen mensen. Dus nog genoeg scholen te bezoeken. Hij heeft meegenomen: een kameleon, twee schildpaden, een egel en een slang. Onze taak is om de dieren te beschermen als hij zijn verhaal houdt. En om de dieren aan te geven. Dus ja, Marieke heeft voor het eerst van haar leven een slang vastgehouden.Na drie kwartier rijden komen we bij een private lagere school. Een van de weinige scholen met jongens en meisjes samen. Het grote deel zijn nog de old boy schools en meisjesscholen. Vaak wel in hetzelfde gebouw, maar aparte klaslokalen. In totaal 200 kids in twee groepen verdeeld. Nobolo gaat eerst naar binnen en Emily en ik blijven alleen achter in de auto met de dieren. En heel veel kinderen die zo ongeveer de auto inkruipen om te zien wat we bij ons hebben. Niet zo prettig, maar de kinderen zijn opgewonden. Nobolovertelt en ik moet de dieren aangeven en weer aannemen. Tuurlijk zonder enige twijfel heb ik daar de dieren aangegeven, inclusief slang. Alsof ik het al jaren doe. De intentie is om de kinderen te leren niet bang te zijn voor deze dieren en ze te helpen als ze midden op de weg liggen. En om een aantal spookverhalen weg te nemen. Bijvoorbeeld over de egels: als je aangehouden wordt door de politie moet je een stekel van de egel tussen je ogen planten. Daar schrikt een agent zo van dat je geen boete meer krijgt. En met volle verstand geloven mensen dit. Alleen de egel is dan wel dood. In de tussentijd verlaten een aantal kinderen de klas omdat ze niet in dezelfde ruimte mogen zijn met de slang vanwege bijgeloof.De terugweg is zeer onaangenaam omdat eerst de kameleon probeert de egel te slaan met zijn staart. Daarom neemt Emily de egel op schoot. Alleen alle dieren willen aan de wandel. Ik de bak met de kameleon op schoot, Emily op schoot de egel en met andere hand proberen de slang niet te laten ontsnappen. Zeer rustgevend....Omdat we om half 4 terug zijn, heeft het geen zin meer terug te gaan naar de carnivoren. De andere drie doen om 16 uur de babies. Zowaar nog even in de zon gezeten met glas wijn.Bij het diner (patat met kip en salade) gaat eindelijk het licht weer aan. Er waren wegwerkzaamheden geweest in de straat van Chipangali en hiervoor hadden de bouwvakkers de stroom uitgezet. Maar ja, wellicht handig geweest als ze dit gemeld hadden, want nu zit heel Chipangali opeens een dag zonder stroom. De vraag is nu hoelang deze werkzaamheden gaan duren. Daarna nog even gekaart in het vrijwilligershonk. En nu is het half 11. Tijd voor bed.Een zeer leuke dag met weinig spierpijn, wat mij verbaast kijkende naar gisteren. Morgen weer een dag. Eerst rondleiding afmaken en daarna ......
Dag 4: mijn eerste werkdag op Chipangali
De nacht bijna doorgeslapen. Hartslag wat meer in rust. Klaar voor mijn eerste werkdag. Heel benieuwd.Om half 8 klaar ontbijt. Dit keer niet in het huis maar in het theehuisje omdat we nu met 5 mensen zijn. Het ontbijt wordt nu klaargemaakt ipv dat je het zelf moet pakken. Toast en cornflakes met oploskoffie. Heerlijk.Vervolgens een rondleiding van Nicky. Wat een groot park. Ze legt uit dat het geen dierentuin is waar van elk soort een aantal zijn. Wat er binnengebracht wordt is wat er is. Vandaar dat er een zwijn genaamd Breezer rondloopt in zijn eentje, maar dat er wel 16 leeuwen zijn. En bijna alle dieren hebben namen, behalve de konijnen, hamsters en duiven.Er lopen meer dieren los in het park dan in gevangenschap. Bijvoorbeeld de 250 eekhoorns. Zodra ze beter zijn, worden ze los gelaten. Alleen blijven ze in de buurt, omdat hier altijd eten en water is. Hoe droog het ook is. Ze hadden nog meer dieren zoals zebra's, maar tijdens de recessie van 2002 - 2009 hebben veel mensen uit Zimbabwe de dieren gejat voor eten.Daarna is het baby time. Dit keer mag ik een aantal babies zelf doen. En neem ik Jim met mij mee. Eigenlijk een hele lieve jongen die datgene doet wat je hem vraagt. En wat waren we een team. Door de vrijwilligers coordinator Nicole werden we gevraagd de drie bakken met meelwormen te zeven en ze daarna in een nieuwe bak te doen met verse zemelen (of is het granen; heb eigenlijk geen idee). De taken goed verdeeld en binnen een uur klaar. Waar blijkbaar andere vrijwilligers een dag over doen. Eigenlijk begin ik wel te wennen aan de wormen.Van 11 tot 12 uur is het dierentijd. Wat betekent dat je een uur met de dieren mag knuffelen en spelen. Chipangali gelooft er oprecht in dat je met aandacht de dieren een beter leven kan geven. Dus samen met Emily op bezoek bij de antilopen, de leeuwen en de biggen. Het leuke is dat je overal mag komen. En de biggen zijn aan het genieten. Lekker over hun buikje aaien. Ze gingen er echt voor liggen.Na een lunch met de restjes van de vorige avond mochten Jim, Nicole en ik naar de plek waar een buffelo gaat komen. We moesten een stuk land vrij maken van cactussen. Met een hakbijl, een groot mes en een houweel. Hallejuha, wat een zwaar werk. De takken zijn giftig en ben met heel wat in aanmerking gekomen. Uiteindelijk zijn Emily en ik het gaan zien als 'anger management'. Bij iedere slag met de bijl kreeg de ene naar de andere baas, ex etc. er van langs. We waren goed op dreef. We hebben het niet afgekregen, maar we zijn een eind op weg. En een uitstekende vervanging van de sportschool.Na de babies gevoerd te hebben, klaar voor een douche. De stof van de meelwormen, het zand van de biggen en antilopen, de vele giftige puntjes van de cactus. Allemaal weggespoeld met dit keer een warme douche. Alle was inclusief de broek met de bloedvlekken veroorzaakt door de cactussen in de wasmand en even rust tot aan het diner. En nee ma, giftig in de zin dat je wat irritatie krijgt op de plek waar je geprikt wordt. En Errol, lieverd, de werkhandschoenen die je mij gegeven hebt zijn wellicht zeer geschikt voor huis/tuin/keuken werk in Nederland, maar hier in Zimbabwe....... ergens nieuwe handschoenen vandaan halen wil ik een beetje mooie handen over houden.Het diner bestaat uit wortelen, kool, aardappelpuree en worstjes. De honden vinden de worstjes lekkerder dan ik. Ben goede vriendjes met ze geworden. Mickayla heeft wat wijn ingeslagen voor mij en Emily. En wat andere drank voor de tieners. En op naar een spelletjesavond bij het vrijwilligers gedeelte. Samen met Nix en Mickayla. Uiteindelijk kunnen de tieners mijn muziek keuze verdragen later op de avond. Want wat was ik klaar met alle hiphop. Tegen 23 uur tijd om naar bed te gaan. Morgen weer vroeg op. De andere vrijwilligers zijn nog aan het dansen in het donker. De electriciteit is uit gegaan. Lang leven mijn zaklamp.
Dag 3: mijn eerste dag op Chipangali
Chipangali, 'een open vriendelijk land', ontwaakt. Het is nu half 7. Eigenlijk best goed geslapen. Werd wel om half 5 wakker door een vogel naast mijn huisje. Wat een herrie. Moest eigenlijk heel nodig, maar had niet het lef in het donker mijn veilige nest te verlaten. Stel dat ik weer een spin zou zien.... dan was ik gelijk klaar wakker. Vannacht best koud gehad, tweede deken toch wel handig. Moet er nu toch echt wel uit, weg spinnen. Ik kom er aan. Gewoon maar niet op zoek gaan, zucht.Op naar het ontbijt met oploskoffie. Wat kan zo'n kop koffie dan toch heerlijk smaken. Het is vandaag een vrije dag, maar het is wel elke dag baby tijd. Dit betekent dat we rond 8 uur het eten moeten klaarmaken voor een aantal jonge beesten zoals nachtaapjes, kippen, meelwormen (ja, ja, die eten komkommer), een hertje met een poot in het gips, een aantal eekhoorntjes, een kameleon, schildpadjes en een vogel. Ze eten groentje, fruit en meelwormen. Denk maar aan een kist vol met wormpjes en torretjes, waarbij je met je hand door het zand moet woelen om ze te vinden. De meelwormen kweken ze zelf (vandaar dat ze ook gevoed moeten worden). De groente en fruit krijgt Chipangali van de markt en van winkels en zijn dus niet-verkochte waren. Een klein beetje bedorven en dat moet je gaan klaarmaken. Eigenlijk vind ik dat viezer dan meelwormen. Na de beesten te hebben gevoerd is het tijd voor het vangen van sprinkhangen. Deze beesten worden gegeten door de kameleon. We moeten er 30 vangen langs de kant van de weg. Mijn uitdaging was om twee te vangen; vol trots kan ik zeggen dat ik er 10 gevangen heb. Joepie, morgen weer. En ik kan je zeggen, het is even wennen om met volle verstand een sprinkhaan uit het gras te plukken wetende dat er ook spinnen, torren en kikkers zitten. Maar ach, nu ik hier ben, ga ik er ook helemaal voor :-).Daarna zijn we met de dochter van de Watsons, Mickayla genaamd, meegenomen naar het winkelcentrum in Bulawayo. Ergens geluncht voor de gratis wifi..... die het niet deed grrrr. En daarna veel cola gekocht. Goed voor de maag. Terug op Chipangali heerlijk bij het zwembad gelegen tot dat de twee nieuwe vrijwilligers kwamen. Een 18 jarig meisje uit Nederland (Puck) die hier twee maanden verblijft. En een 17 jarige Jim uit de UK, die eigenlijk door zijn ouders hier heen gestuurd is omdat hij thuis zich niet helemaal aan de regels houdt. Zal jullie besparen wat ik hiermee bedoel, maar als ik zijn ouders was, had ik het zwaar. Benieuwd of hij zich hier aan de regels houdt. Het feit dat hij om half 7 op moet.... dat wordt lachen.Om 16 uur de tweede ronde van de babies voeren. Ik mag nu de nachtaapjes alleen voeren. Het leert snel en de verantwoordelijkheid wordt snel gedeeld. Na een korte, in gedachte, warme douche brrrr met ons allen gegeten bij het huis van de Watsons. Lasagne met wortelen en pompoen.Mickayla nodigt ons daarna uit voor een spel. Het werd een gezellige avond vol onthullingen. Hoe grappig om met 3 tieners en twee jonge 20-ers een avond door te brengen. En geloof me, ik was wel erg naief in mijn tijd..... of de jeugd wordt sneller volwassener.... af en toe wat rode wangetjes hahaha.Het is nu 22 uur en ik lig weer goed ingestopt onder de klamboe. Morgen de eerste volledige werkdag. Beginnend met de babies en een rondleiding. En daarna zien we het wel. Het was een leuke eerste dag op Chipangali. Ga nu de spinnen gedag zeggen en mijn ogen sluiten.
Dag 2: mijn eerste kennismaking met Zimbabwe
Na een heerlijke nacht in het Protea Hotel by Marriott tijd voor de vervolgreis. Rond half 9 met de shuttle service naar het vliegveld. Het viel mij op dat de hotelkamer erg westers is, met verschillende type aansluitingen voor de electronica, een groot bed en goed werkende, gratis wifi. In tegenstelling tot de shuttle service waar ik gewoon niet in de stoel kwam door de lengte van mijn benen. Maar goed, al hangend tussen twee stoelen en een gangpad kom je een eind.Toch altijd grappig hoe de verschillende landen omgaan met de veiligheid. Hier kan alles gewoon in de tas blijven zitten en moet ik bij de controle op het vliegveld alleen in een scan apparaat gaan staan. Geen enkele rij bij inchecken, bij de douane........ tot de paspoort controle. Hallo zeg, wat een mierenhoop. Belangrijkste is dat het doel behaald is: ik heb mijn Zuid-Afrika stempel en kan weer door.Het is hier heerlijk weer. En het is al helemaal genieten als we met een bus naar het vliegtuig gebracht wordt, de incheck om 9.55 begint en we vervolgens met ons allen tot 10.20 in die snikhete bus ergens op staan wachten (en werkelijk geen idee waarop). Dan veroorzaakt het warme weer wat luchtjes die zich heerlijk kunnen ontpoppen als een ieder met zijn arm omhoog gaat staan om niet omver te vallen tijdens de rit.Wat toch een andere wereld hier. Het blijven uiteraard allemaal mensen, maar in zo'n ander continent zijn weer een heel ander type mensen. Je kijkt je ogen uit.En nu in het vliegtuig opgerolt in een stoel naast twee nonnen. En er is in de tussentijd flink gespoten met een deo door een stewardess. Dan zou het toch goed moeten komen :-).Aangekomen in Bulawayo, keurig wachtend in de rij voor het kopen van een visum. En wachten en wachten en wachten. Maar eindelijk naar 45 minuten heb ik mijn visum en mag ik het land in. Joepie. En zowaar mijn bagage. Dus geen paniek aanval nummer 3!!!! De eigenaresse Nicky Watson staat mij al keurig op te wachten. Vandaag ben ik de enige. Morgen komen er nog twee. Verder zijn er ook nog twee vrijwilligers: Emily uit de UK en Mark uit............ ja hoor, Nederland. Gemiddeld zijn er tussen de 5 en 10 vrijwilligers, in de zomer rond de twintig. Gelijk even boodschappen gedaan en diesel gehaald voor de nood generator. Want anders was er vanavond niets te eten en is er geen licht mocht de stroom uitvallen.Op weg naar Chipangali, drie kwartier verwijderd van het vliegveld van Bulawayo. Chipangali is een weeshuis voor wilde dieren. Het is geen dierentuin, maar een opvang tehuis. Het is opgericht in 1973 door een Australisch echtpaar. Wanneer mogelijk worden de dieren en vogels weer opgelapt en terug gezet. Lukt dit niet, dan blijven deze dieren op Chipangali voor educatie doeleinden, fokprogramma's en onderzoek. Er zijn rond de 150 dieren en vogels in het centrum.Aangekomen op het park een korte rondleiding gehad. Water, koffie, thee kan je zo pakken. Drie keer per dag eten. Heb een huisje voor mij alleen met een douche en een toilet. Niet alle huisjes hebben dat, maar ik als oudste..... toch een keer een voordeel dat je 'oud' bent. In elk geval wel voor vrijwilligerswerk. Nu even op een stoel niets doen in de zon tot het diner.18.30 Uur eten in het huis van de familie Watson. Kip met rijst, doperwten, kool en wortelen. Met oploskoffie als toetje. Zelf opscheppen in de keuken, zelf bord terugbrengen. Zeer eenvoudig maar werkzaam. Je merkt wel dat de familie gewend is aan vrijwilligers die komen en gaan. Je rolt gewoon mee in de dagelijkse routine en de ene vrijwilliger helpt de ander. Je komt en gaat, pakt zelf je drinken en zegt ook geen gedag als je naar bed gaat. Tevens vragen ze ook niet zozeer wie je bent. Dat komt gaandeweg wel. Ook omdat ze anders bezig blijven.Met Emily, 22 jaar en een dierenarts assistente, naar het huisje terug gelopen. Erg donker en een doolhof. Liet haar mijn huisje zien en toen mijn grootste angst: een mega spin. Allebei van schrik huisje uit op zoek naar Mark. Hij is de spinnenvanger. Maar bij terugkomst natuurlijk spin weg. De hond Luna, een Jack Russell, naar binnen gestuurd voor een laatste check. Hij eet alle ongedierte en ratten op. Nu zeg ik je....... ieks. Ik mag Mark midden in de nacht wakker maken en kan ook bij Emiliy slapen als het nodig is.Het is nu 21 uur. Ik lig in mijn slaapzaklaken onder een deken en om mij heen een goed instopte klamboe. Hopelijk hartslag wat naar beneden en niet meer denken aan wat er om mij heen allemaal besluit een kijkje te nemen. Morgen om half 7 op. Ontbijt half 8 en dan de babies voeren. En wie weet begint de dag met een warme douche, want vandaag was het water nog niet warm. Een vuur moet de boiler opwarmen en dat kost even tijd. Tja, zoals Nicky zegt, het is een derde wereld land.
Dag 1: mijn eerste keer vrijwilligerswerk in een ver land
Ergens eind vorig jaar vond ik dat het tijd was om mijzelf uit te dagen door een bucket list actie uit te voeren. Helemaal alleen op vakantie naar een lokatie waar niemand je kent, niemand weet wie je bent en wat je doet. Uiteindelijk is het Zimbabwe geworden. Zimbabwe betekent 'huis van steen' en is omringd door landen. Zimbabwe was tot 1923 een Britse kolonie. Door de tegenvallende grondstofexploitatie had de regering van Groot-Brittannie weinig interesse in het land zelf. In 1923 lieten ze Zimbabwe de keuze om zich deel te maken van Zuid Afrika, als een vijfde provincie van dat land of het worden van een kolonie met zelfbestuur. Ze kozen voor het laatste. In 1963 kwam het Rhodesia Front (RF) aan de macht. Zij hielden vast aan de Afrikaanse nationalistische verlangens van de bevolkingen die een meerderheid vormden op de blanke bevolking van deze gebieden. In 1965 verklaarde de RF Zimbabwe onafhankelijk met een declaratie. Deze declaratie werd door Groot-Brittannie nietig verklaard en werd gevolgd door econonomische sancties, hoewel de meesten genegeerd werden. Vanaf 1973 leidde dit tot een kleine guerillaoorlog, waarin het leger van Rhodesia tegenover de guerilla legers ZANLA van Robert Mugabe en ZIPRA van Joshua Nkomo stond. De onafhankelijkheidsverklaringen in buurlanden, de guerillaoorlog en de trage houding van de Zuid Afrikaanse regering dwong Ian Smith uiteindelijk de weg vrij te maken voor een meerderheidsregiem. De verkiezingen die volgden werden gewonnen door Robert Mugabe en zijn ZANU Partij. De ZANU heerste van 1980 - 2000 met een meerderheid. Het toenemende autocratische bewind van Mugabe en de inzinking van de economie van Zimbabwe in de jaren 90 leidden tot de ontwikkeling van een sterke politieke oppositiepartij, de Movement for Democratic Change. Het land heeft een code oranje reisadvies van het ministerie van buitenlandse zaken ivm de macht van Mugabe en de oppositie. Op het moment dat Mugabe overlijdt (hij is 91 jaar) is het toch wel verstandig zeer rap het land te veranderen. Dus deze aardige meneer moet de komende twee weken nog blijven leven. Zou wel fijn zijn. Vandaag vertrokken na een gedegen voorbereiding. Bewijs van goed gedrag ingeleverd, CV opgestuurd met motivatie brief en zowaar akkoord bevonden door de organisatie van Chipangali, een weeshuis voor wilde dieren in het national park rondom Bulawayo. Om 10.15 met de KLM naar Johannesburg, Zuid Afrika. Aankomst 21.40. Had mijzelf getrakteerd op Economy Comfort stoelen en moet zeggen: heerlijk comfortabel. Net wat meer ruimte, stoel wat meer naar achteren en voorin het vliegtuig.Van te voren maakte ik mij wat zorgen over het feit dat ik een hotel heb geboekt op OR Tambo Airport Johannesburg, echter de shuttle service stopt om 22.45. Nu zou je zeggen, tijd genoeg...... maar ik moest volgens de KLM ook nog mijn koffers halen. Voor de zekerheid daarom naar het hotel gebeld en gevraagd of ik opgehaald kon worden. Uiteraard geen probleem, zolang je maar betaald.Na een zeer rustige vlucht aangekomen op het vliegveld. Douana ging soepel: paspoort werd niet gepakt door de scanner. Toch maar even naar ander loket toe (1ste paniek aanval :-|). Vervolgens naar de kofferband, want op Schiphol werd mij verteld dat ik mijn koffer van de band moest halen en de volgende dag weer opnieuw moest inchecken. En dan sta je dus bij de kofferband... eerst is het nog heel druk, het wordt al wat minder druk, hmmmm er blijven wel wat weinig mensen over. WAAR IS MIJN KOFFER (paniekaanval nummer 2 :-(). Vervolgens naar een KLM desk. Hard lopen, want je wil niet de achterste in de rij zijn. Blijken er een stuk of 20 koffers mee te komen met de volgende KLM vlucht. Echter niet mijn koffer. Volgens de KLM man moest mijn koffer dan toch echt bij de band staan. Of ik nog een keer wilde kijken. Tuurlijk, ik heb nog niet goed gekeken grrrr. Maar goed, toch voor de beleefdheid terug gelopen en uiteraard geen koffer. Nu ga ik natuurlijk niet weer terug die akelige lange rij in; brutaalsten hebben de wereld. Of ik mijn koffer tag heb. Gelukkig wel. Na lang zoeken het verlossende woord: nee mevrouw, de koffer gaat rechtstreeks naar Bulawayo. UITERAARD. Dus eens kijken of ik morgen in Bulawayo paniek aanval nummer 3 krijg.In de tussentijd was het al 22.45 uur. Gelukkig stond de ophaalservice nog te wachten, hoewel hij wel op het punt stond te vertrekken. 10 Minuten later bij het hotel en 45$ armer. Wat een dag, zucht. Morgen om 10.40 door naar Bulawayo. Heel benieuwd.
