Wat zegt men altijd: 'time flies when you are having fun'. In mijn geval ging de tijd echt te snel. Zal ik het wel doen, zal ik het niet doen, is Zimbabwe wel veilig, zijn er geen enge beesten etc. Uiteindelijk in januari besloten om het gewoon te doen: daag jezelf uit. Nu kan het. En dat heb ik gedaan. Het is een ervaring om nooit te vergeten. Nog niet eens zozeer om het land of om Chipangali, maar vooral hoe ik mezelf een aantal keren heb uitgedaagd. Twee weken geslapen in een hutje vol met spinnen, muizen, ratten, kikkers en wie weet wat nog meer. Twee weken alleen slapen en gewoon actie ondernemen als ik iets hoorde in plaats van het negeren en de hele nacht met een verhoogde hartslag in bed te liggen. Oke, de eerste nacht een hartslag van 180, maar daarna gewoon kunnen ontspannen en kunnen vergeten dat ik gezelschap had. Een rots op klimmen terwijl de anderen het niet durfden. Gewoon omdat ik het zat was dingen niet te durven, terwijl je daar later spijt van krijgt. 4 Uur lang niet naar de wc kunnen, terwijl ik een overmatige mentale ' oh god, ik kan niet naar de wc, nu moet ik dus wel' toiletganger ben. Alleen door Chipangali lopen, terwijl het pikkedonker is omdat de electriciteit weer eens uitgevallen is. Meelwormen en sprinkhanen vangen, terwijl ze in je handen bewegen (even een gevoel waar je aan moet wennen). Maar vooral ook ervaren wie je bent zonder dat iemand je kent. Waar status, macht, geld, je functie etc. er niet toe doet. Waar de mensen proberen om klaar te staan voor de dieren en daar letterlijk alles voor opgeven. Waar ze dankbaar zijn voor dat kleine beetje wat ze hebben. En waar ze je het gevoel geven dat ze dankbaar zijn dat jij er bent. Maar vooral ook de mentaliteit hoe ze iedere vrijwilliger weer op dezelfde manier benaderen en ze het gevoel geven dat ze nuttig zijn. Ondanks dat er fouten gemaakt worden, niet iedereen even snel van begrip is. Alle type mensen en culturen komen voorbij en een ieder wordt met hetzelfde respect welkom geheten. De harde werkers, maar ook de vakantie gangers die niet door hebben dat ze komen om te werken en de 17-18 jarigen met heimwee. Geen irritatie, geen klacht, geen onvoltogen woord. Daar kunnen veel managers, inclusief ikzelf, heel veel van leren. Het was heerlijk om zoveel dagen op te trekken met de tieners en begin twintigers. Hun zelfvertrouwen, hun blik op de wereld. En dat we samen een fantastische tijd gehad hebben zonder dat ze dachten: die is oud hihihihi. Want ik voelde mij zelf weer een jonge vrouw, klaar om nieuwe uitdagingen aan te gaan. En ma, af en toe ben ik even achterover gaan zitten, ben ik er even uitgestapt en heb ik een foto gemaakt in mijn geheugen wat er op dat moment gebeurde. Even de tijd stil gezet en stil gestaan bij het feit dat dit een hele mooie ervaring is. Diep respect voor alle mensen die proberen om Chipangali overeind te houden in de nog steeds moeilijke economische situatie in Zimbabwe. Hoe ze toekomst plannen blijven maken. Iedere vrijwilliger mag dankbaar zijn om een kijkje te kunnen nemen in hun leven, want ze laten je letterlijk toe in hun leven en in hun huis. Ze voelen zich verantwoordelijk voor je en zullen alles op alles zetten om je een goede tijd te geven in een derde wereld land zoals Zimbabwe. Het is een ervaring die ik een ieder kan aanraden en die ik zeker nog vaker zal gaan doen. Het opent je ogen voor hoe de wereld in elkaar zit en hoe goed wij het eigenlijk hebben in een land als Nederland. Al is het alleen al de basis zoals electriciteit, warm water, wifi en geld uit de automaat kunnen halen. Of zoals de mensen op Chipangali zeggen: in het land van de Dutchies. Ik wil een ieder ontzettend bedanken voor alle reacties op mijn blog. Ik heb het met plezier geschreven, kon door de zeer slechte wifi helaas niet op alle reacties reageren (was al dankbaar voor iedere foto die ik kon uploaden), maar ik vond het heel leuk om alle reacties te lezen. Het vliegtuig landt over een half uurtje, daarna de trein naar huis waar mijn lieve man mij staat op te wachten. Ophalen was natuurlijk veel romantischer geweest, maar helaas de A1 afgesloten. Trein is dan toch wat sneller en ook een zeer goede afsluiting van mijn ervaring in mijn eentje. Een ervaring die voor mij een hele grote stap was, omdat dit eigenlijk de eerste keer in mijn leven is geweest dat ik zo iets ondernomen heb. Altijd heb ik de bescherming gehad van een lieve tweelingzus om mij heen, waarmee ik samen de wereld heb ontdekt. En daarna mijn vrienden en familie. Dit was een bucket list actie, die mij altijd bij zal blijven.Hiermee eindigt mijn blog over mijn reis naar Zimbabwe. Ik heb nog een paar foto's toegevoegd van de mensen die Chipangali maken wat het is. Uit respect voor al datgene wat zij doen.