De dag begint om 5.45 uur met een warme douche. Iets wat in Chipangali niet gaat, omdat het vuur voor het verwarmen van het water om 15 uur aangemaakt wordt. Zodat we rond 18 uur een zeer warme douche hebben. Dus verheug me al op deze start van de dag ............... serieus, er komt uberhaupt geen druppel warm water uit de douche. Zucht. Dan maar even gezicht onder de kraan, tas inpakken en ons om 6.45 uur gemeld bij John. Hij brengt ons naar de opstapplaats. En deze keer geen chickenbus maar een bus met airco, film en goede stoelen. Tweede keer zucht: ok, de bus stopt bij veel betere plekken met fatsoenlijke wc. Maar geen airco en als ik tegen mijn leuning aan leun, flikker ik achter over. Als je de bus instapt na een stop, kom je gewoon in een sauna. Zo bloedheet in de bus.Derde zucht: dezelfde film is twee keer afgespeeld en heeft als thema: anti-arbortus, ingeleid en afgesloten door een verhaal van een pastoor. Zelden zo'n slechte film gezien.Wat zijn Emily en ik blij om twee uur Nicky te zien in Bulawayo. Het was zeker de moeite waard en we hebben een verhaal te vertellen. Laten we het daar maar op houden. Nicky heeft twee Belgische vrijwilligers opgehaald van het vliegveld. Op de een of andere manier dacht Nicky dat het een koppel was. En dus een tweepersoons bed neergezet. Snel maar even aangepast hahaha.Bij terugkomst boterham gegeten in het huis en daarna nog twee uur geschilderd. Kevin vindt het zo netjes opgeknapt dat hij nu meer delen van Chipangali wil verven. Wat een likje verf wel niet kan doen. In de tussentijd lopen schoolkinderen rond in het park. En gisteren ook al zeer veel. Wat een gevolg is van de gratis schoolbezoeken door Chipangali. En het mooie is, dat er dan ook weer cash geld binnenkomt. Hierdoor kunnen er weer wat zaken betaald worden. Blijft toch een bijzonder iets; je hebt geld op je rekening maar je kan je staff niet betalen omdat je het geld niet in je handen kan krijgen. En de staff heeft over het algemeen geen bankrekening, dus vandaar dat de cash nodig is. Hoewel Kevin het eigenlijk nooit toestaat, mogen we vanavond uit met Mickayla. Ze vindt het leuk om aan ons te laten zien waar ze elke vrijdagavond naar toe gaat. Nu zijn er maar twee clubs, dus de keuze is zeer groot. Eerst heeft Kevin wel een goed gesprek met ons gevoerd, hij is tenslotte verantwoordelijk over ons. En fantastisch: als 44-jarige krijg ik een maximum tijd om thuis te komen. 0.15 Uur en geen minuut later. Waarbij ik als oudste de sociale plicht krijg goed op de jonkies te passen. En we hebben het gered, maar heb wel alle lieve reisgenoten en Nix overal vandaag moeten halen. Heerlijk die jeugd (nu begin ik mij echt oud te voelen, vierde zucht). Om 0.18 uur thuis. Drie minuten te laat door een politie controle. Iets wat hier in Zimbabwe heel normaal is. De agenten krijgen niet betaald als ze niet genoeg boetes uit delen. Nu zou je zeggen dat met 7 mensen in een auto je wellicht een boete zou kunnen uitschrijven. Maar gelukkig niet. Uiteindelijk is het nu 1 uur in de nacht en een heerlijke laatste avond gehad. Shoot, wat is dat? Mijn god, een grote rat. Help schreeuwde ik heel hard. No way dat ik met een rat in mijn kamer ga slapen. Kikkers en spinnen begin ik aan te wennen, maar een rat brrrr. En daar komen Amy, Emily en Puck aanhollen. Ik in mijn ondergoed, de ene op blote voeten, de andere half ontkleed. Het moet een hilarisch tafereel zijn geweest, wij daar achter die rat aan. Opeens gilt Amy dat de rat over haar voeten naar buiten is gehold. Gelukkig dat we wat aangeschoten zijn, want anders had Jim ons moeten helpen hahaha. De spin op de muur zien we al niet meer.