Na een heerlijke nacht in het Protea Hotel by Marriott tijd voor de vervolgreis. Rond half 9 met de shuttle service naar het vliegveld. Het viel mij op dat de hotelkamer erg westers is, met verschillende type aansluitingen voor de electronica, een groot bed en goed werkende, gratis wifi. In tegenstelling tot de shuttle service waar ik gewoon niet in de stoel kwam door de lengte van mijn benen. Maar goed, al hangend tussen twee stoelen en een gangpad kom je een eind.Toch altijd grappig hoe de verschillende landen omgaan met de veiligheid. Hier kan alles gewoon in de tas blijven zitten en moet ik bij de controle op het vliegveld alleen in een scan apparaat gaan staan. Geen enkele rij bij inchecken, bij de douane........ tot de paspoort controle. Hallo zeg, wat een mierenhoop. Belangrijkste is dat het doel behaald is: ik heb mijn Zuid-Afrika stempel en kan weer door.Het is hier heerlijk weer. En het is al helemaal genieten als we met een bus naar het vliegtuig gebracht wordt, de incheck om 9.55 begint en we vervolgens met ons allen tot 10.20 in die snikhete bus ergens op staan wachten (en werkelijk geen idee waarop). Dan veroorzaakt het warme weer wat luchtjes die zich heerlijk kunnen ontpoppen als een ieder met zijn arm omhoog gaat staan om niet omver te vallen tijdens de rit.Wat toch een andere wereld hier. Het blijven uiteraard allemaal mensen, maar in zo'n ander continent zijn weer een heel ander type mensen. Je kijkt je ogen uit.En nu in het vliegtuig opgerolt in een stoel naast twee nonnen. En er is in de tussentijd flink gespoten met een deo door een stewardess. Dan zou het toch goed moeten komen :-).Aangekomen in Bulawayo, keurig wachtend in de rij voor het kopen van een visum. En wachten en wachten en wachten. Maar eindelijk naar 45 minuten heb ik mijn visum en mag ik het land in. Joepie. En zowaar mijn bagage. Dus geen paniek aanval nummer 3!!!! De eigenaresse Nicky Watson staat mij al keurig op te wachten. Vandaag ben ik de enige. Morgen komen er nog twee. Verder zijn er ook nog twee vrijwilligers: Emily uit de UK en Mark uit............ ja hoor, Nederland. Gemiddeld zijn er tussen de 5 en 10 vrijwilligers, in de zomer rond de twintig. Gelijk even boodschappen gedaan en diesel gehaald voor de nood generator. Want anders was er vanavond niets te eten en is er geen licht mocht de stroom uitvallen.Op weg naar Chipangali, drie kwartier verwijderd van het vliegveld van Bulawayo. Chipangali is een weeshuis voor wilde dieren. Het is geen dierentuin, maar een opvang tehuis. Het is opgericht in 1973 door een Australisch echtpaar. Wanneer mogelijk worden de dieren en vogels weer opgelapt en terug gezet. Lukt dit niet, dan blijven deze dieren op Chipangali voor educatie doeleinden, fokprogramma's en onderzoek. Er zijn rond de 150 dieren en vogels in het centrum.Aangekomen op het park een korte rondleiding gehad. Water, koffie, thee kan je zo pakken. Drie keer per dag eten. Heb een huisje voor mij alleen met een douche en een toilet. Niet alle huisjes hebben dat, maar ik als oudste..... toch een keer een voordeel dat je 'oud' bent. In elk geval wel voor vrijwilligerswerk. Nu even op een stoel niets doen in de zon tot het diner.18.30 Uur eten in het huis van de familie Watson. Kip met rijst, doperwten, kool en wortelen. Met oploskoffie als toetje. Zelf opscheppen in de keuken, zelf bord terugbrengen. Zeer eenvoudig maar werkzaam. Je merkt wel dat de familie gewend is aan vrijwilligers die komen en gaan. Je rolt gewoon mee in de dagelijkse routine en de ene vrijwilliger helpt de ander. Je komt en gaat, pakt zelf je drinken en zegt ook geen gedag als je naar bed gaat. Tevens vragen ze ook niet zozeer wie je bent. Dat komt gaandeweg wel. Ook omdat ze anders bezig blijven.Met Emily, 22 jaar en een dierenarts assistente, naar het huisje terug gelopen. Erg donker en een doolhof. Liet haar mijn huisje zien en toen mijn grootste angst: een mega spin. Allebei van schrik huisje uit op zoek naar Mark. Hij is de spinnenvanger. Maar bij terugkomst natuurlijk spin weg. De hond Luna, een Jack Russell, naar binnen gestuurd voor een laatste check. Hij eet alle ongedierte en ratten op. Nu zeg ik je....... ieks. Ik mag Mark midden in de nacht wakker maken en kan ook bij Emiliy slapen als het nodig is.Het is nu 21 uur. Ik lig in mijn slaapzaklaken onder een deken en om mij heen een goed instopte klamboe. Hopelijk hartslag wat naar beneden en niet meer denken aan wat er om mij heen allemaal besluit een kijkje te nemen. Morgen om half 7 op. Ontbijt half 8 en dan de babies voeren. En wie weet begint de dag met een warme douche, want vandaag was het water nog niet warm. Een vuur moet de boiler opwarmen en dat kost even tijd. Tja, zoals Nicky zegt, het is een derde wereld land.