Zimbabwe - Marieke

Dag 16: mijn laatste verslag over mijn eerste bezoek aan Zimbabwe

Wat zegt men altijd: 'time flies when you are having fun'. In mijn geval ging de tijd echt te snel. Zal ik het wel doen, zal ik het niet doen, is Zimbabwe wel veilig, zijn er geen enge beesten etc. Uiteindelijk in januari besloten om het gewoon te doen: daag jezelf uit. Nu kan het. En dat heb ik gedaan. Het is een ervaring om nooit te vergeten. Nog niet eens zozeer om het land of om Chipangali, maar vooral hoe ik mezelf een aantal keren heb uitgedaagd. Twee weken geslapen in een hutje vol met spinnen, muizen, ratten, kikkers en wie weet wat nog meer. Twee weken alleen slapen en gewoon actie ondernemen als ik iets hoorde in plaats van het negeren en de hele nacht met een verhoogde hartslag in bed te liggen. Oke, de eerste nacht een hartslag van 180, maar daarna gewoon kunnen ontspannen en kunnen vergeten dat ik gezelschap had. Een rots op klimmen terwijl de anderen het niet durfden. Gewoon omdat ik het zat was dingen niet te durven, terwijl je daar later spijt van krijgt. 4 Uur lang niet naar de wc kunnen, terwijl ik een overmatige mentale ' oh god, ik kan niet naar de wc, nu moet ik dus wel' toiletganger ben. Alleen door Chipangali lopen, terwijl het pikkedonker is omdat de electriciteit weer eens uitgevallen is. Meelwormen en sprinkhanen vangen, terwijl ze in je handen bewegen (even een gevoel waar je aan moet wennen). Maar vooral ook ervaren wie je bent zonder dat iemand je kent. Waar status, macht, geld, je functie etc. er niet toe doet. Waar de mensen proberen om klaar te staan voor de dieren en daar letterlijk alles voor opgeven. Waar ze dankbaar zijn voor dat kleine beetje wat ze hebben. En waar ze je het gevoel geven dat ze dankbaar zijn dat jij er bent. Maar vooral ook de mentaliteit hoe ze iedere vrijwilliger weer op dezelfde manier benaderen en ze het gevoel geven dat ze nuttig zijn. Ondanks dat er fouten gemaakt worden, niet iedereen even snel van begrip is. Alle type mensen en culturen komen voorbij en een ieder wordt met hetzelfde respect welkom geheten. De harde werkers, maar ook de vakantie gangers die niet door hebben dat ze komen om te werken en de 17-18 jarigen met heimwee. Geen irritatie, geen klacht, geen onvoltogen woord. Daar kunnen veel managers, inclusief ikzelf, heel veel van leren. Het was heerlijk om zoveel dagen op te trekken met de tieners en begin twintigers. Hun zelfvertrouwen, hun blik op de wereld. En dat we samen een fantastische tijd gehad hebben zonder dat ze dachten: die is oud hihihihi. Want ik voelde mij zelf weer een jonge vrouw, klaar om nieuwe uitdagingen aan te gaan. En ma, af en toe ben ik even achterover gaan zitten, ben ik er even uitgestapt en heb ik een foto gemaakt in mijn geheugen wat er op dat moment gebeurde. Even de tijd stil gezet en stil gestaan bij het feit dat dit een hele mooie ervaring is. Diep respect voor alle mensen die proberen om Chipangali overeind te houden in de nog steeds moeilijke economische situatie in Zimbabwe. Hoe ze toekomst plannen blijven maken. Iedere vrijwilliger mag dankbaar zijn om een kijkje te kunnen nemen in hun leven, want ze laten je letterlijk toe in hun leven en in hun huis. Ze voelen zich verantwoordelijk voor je en zullen alles op alles zetten om je een goede tijd te geven in een derde wereld land zoals Zimbabwe. Het is een ervaring die ik een ieder kan aanraden en die ik zeker nog vaker zal gaan doen. Het opent je ogen voor hoe de wereld in elkaar zit en hoe goed wij het eigenlijk hebben in een land als Nederland. Al is het alleen al de basis zoals electriciteit, warm water, wifi en geld uit de automaat kunnen halen. Of zoals de mensen op Chipangali zeggen: in het land van de Dutchies. Ik wil een ieder ontzettend bedanken voor alle reacties op mijn blog. Ik heb het met plezier geschreven, kon door de zeer slechte wifi helaas niet op alle reacties reageren (was al dankbaar voor iedere foto die ik kon uploaden), maar ik vond het heel leuk om alle reacties te lezen. Het vliegtuig landt over een half uurtje, daarna de trein naar huis waar mijn lieve man mij staat op te wachten. Ophalen was natuurlijk veel romantischer geweest, maar helaas de A1 afgesloten. Trein is dan toch wat sneller en ook een zeer goede afsluiting van mijn ervaring in mijn eentje. Een ervaring die voor mij een hele grote stap was, omdat dit eigenlijk de eerste keer in mijn leven is geweest dat ik zo iets ondernomen heb. Altijd heb ik de bescherming gehad van een lieve tweelingzus om mij heen, waarmee ik samen de wereld heb ontdekt. En daarna mijn vrienden en familie. Dit was een bucket list actie, die mij altijd bij zal blijven.Hiermee eindigt mijn blog over mijn reis naar Zimbabwe. Ik heb nog een paar foto's toegevoegd van de mensen die Chipangali maken wat het is. Uit respect voor al datgene wat zij doen.

Dag 15: mijn eerste keer afscheid nemen van Chipangali

Ik heb nog tegen mijzelf gezegd: voordat je het weet loop je weer op Schiphol en is de reis voorbij. En inderdaad, deze ochtend sta ik weer mijn koffers in te pakken voor de terugreis. Met pijn in mijn hart, want het ging veel te snel. Talanja heeft voor ons chocolade pannekoeken gemaakt als ontbijt omdat het mijn laatste ochtend is. Dit keer de babies overgelaten aan Emily, Puck en Jim. De drie nieuwe vrijwilligers krijgen een rondleiding van Nicky en ik heb nog een keer de verfkwast opgepakt. En opeens is er paniek: een van onze babies is weggevlogen. Gelukkig zal het vogeltje zichzelf wel kunnen redden, maar dit is natuurlijk niet de bedoeling. En of het nu gisteravond gebeurd is of vanochtend en hoe? Dat zal een raadsel blijven. Om half 11 afscheid van een ieder genomen. De laatste knuffel, de laatste zwaai en dan rij ik weg en gaan zij weer verder. Zo gaat het. Nicky en Kevin brengen mij naar het vliegveld. Een aantal staff leden van Chipangali zijn hooi aan het maaien op het vliegveld en Kevin kan de voortgang dan gelijk checken. Chipangali doet dit gratis, zodat ze hooi hebben voor de dieren en ook nog wat kunnen verkopen. Nicky loopt met mij mee om de incheck te regelen. Mijn laatste dollars gedoneerd voor kopen van verf. En van Nicky krijg ik nog wat zuid-Afrikaans geld voor een kop koffie op het vliegveld. Met weer een extra stempel ga ik Zimbabwe verlaten.En terwijl ik in de lucht zit op weg naar Johannesburg, heeft Emily alle konijntjes verhuisd naar het stukje grond bij Skippy (ter herinnering: de antilope met het gipsen pootje). Het verblijf van de konijnen wordt opgeknapt en zo heeft Skippy wat gezelschap. Hoewel hij nog steeds niet uit zijn hok mag, kan hij in elk geval wat snuffelen.Ik ben nu in een hotelkamer op het vliegveld. Lekker dutje gedaan, want oogluiken vallen dicht na de korte nacht en het reizen. Net pizza gegeten, mijn laatste dollars gebruikt voor een kadootje voor mijn neefje en nichtje en over 50 minuten ga ik boarden. Morgen om half 12 aankomst in Amsterdam. In vliegtuig proberen beetje te slapen en mijn laatste verslag te schrijven.

Dag 14: mijn eerste keer het nachtleven ervaren in Bulawayo

De dag begint om 5.45 uur met een warme douche. Iets wat in Chipangali niet gaat, omdat het vuur voor het verwarmen van het water om 15 uur aangemaakt wordt. Zodat we rond 18 uur een zeer warme douche hebben. Dus verheug me al op deze start van de dag ............... serieus, er komt uberhaupt geen druppel warm water uit de douche. Zucht. Dan maar even gezicht onder de kraan, tas inpakken en ons om 6.45 uur gemeld bij John. Hij brengt ons naar de opstapplaats. En deze keer geen chickenbus maar een bus met airco, film en goede stoelen. Tweede keer zucht: ok, de bus stopt bij veel betere plekken met fatsoenlijke wc. Maar geen airco en als ik tegen mijn leuning aan leun, flikker ik achter over. Als je de bus instapt na een stop, kom je gewoon in een sauna. Zo bloedheet in de bus.Derde zucht: dezelfde film is twee keer afgespeeld en heeft als thema: anti-arbortus, ingeleid en afgesloten door een verhaal van een pastoor. Zelden zo'n slechte film gezien.Wat zijn Emily en ik blij om twee uur Nicky te zien in Bulawayo. Het was zeker de moeite waard en we hebben een verhaal te vertellen. Laten we het daar maar op houden. Nicky heeft twee Belgische vrijwilligers opgehaald van het vliegveld. Op de een of andere manier dacht Nicky dat het een koppel was. En dus een tweepersoons bed neergezet. Snel maar even aangepast hahaha.Bij terugkomst boterham gegeten in het huis en daarna nog twee uur geschilderd. Kevin vindt het zo netjes opgeknapt dat hij nu meer delen van Chipangali wil verven. Wat een likje verf wel niet kan doen. In de tussentijd lopen schoolkinderen rond in het park. En gisteren ook al zeer veel. Wat een gevolg is van de gratis schoolbezoeken door Chipangali. En het mooie is, dat er dan ook weer cash geld binnenkomt. Hierdoor kunnen er weer wat zaken betaald worden. Blijft toch een bijzonder iets; je hebt geld op je rekening maar je kan je staff niet betalen omdat je het geld niet in je handen kan krijgen. En de staff heeft over het algemeen geen bankrekening, dus vandaar dat de cash nodig is. Hoewel Kevin het eigenlijk nooit toestaat, mogen we vanavond uit met Mickayla. Ze vindt het leuk om aan ons te laten zien waar ze elke vrijdagavond naar toe gaat. Nu zijn er maar twee clubs, dus de keuze is zeer groot. Eerst heeft Kevin wel een goed gesprek met ons gevoerd, hij is tenslotte verantwoordelijk over ons. En fantastisch: als 44-jarige krijg ik een maximum tijd om thuis te komen. 0.15 Uur en geen minuut later. Waarbij ik als oudste de sociale plicht krijg goed op de jonkies te passen. En we hebben het gered, maar heb wel alle lieve reisgenoten en Nix overal vandaag moeten halen. Heerlijk die jeugd (nu begin ik mij echt oud te voelen, vierde zucht). Om 0.18 uur thuis. Drie minuten te laat door een politie controle. Iets wat hier in Zimbabwe heel normaal is. De agenten krijgen niet betaald als ze niet genoeg boetes uit delen. Nu zou je zeggen dat met 7 mensen in een auto je wellicht een boete zou kunnen uitschrijven. Maar gelukkig niet. Uiteindelijk is het nu 1 uur in de nacht en een heerlijke laatste avond gehad. Shoot, wat is dat? Mijn god, een grote rat. Help schreeuwde ik heel hard. No way dat ik met een rat in mijn kamer ga slapen. Kikkers en spinnen begin ik aan te wennen, maar een rat brrrr. En daar komen Amy, Emily en Puck aanhollen. Ik in mijn ondergoed, de ene op blote voeten, de andere half ontkleed. Het moet een hilarisch tafereel zijn geweest, wij daar achter die rat aan. Opeens gilt Amy dat de rat over haar voeten naar buiten is gehold. Gelukkig dat we wat aangeschoten zijn, want anders had Jim ons moeten helpen hahaha. De spin op de muur zien we al niet meer.



Dag 13: mijn eerste keer een zebra en een giraffe in het wild in Victoria Falls

Na een toast met ei ontbijt en Zimbabwe koffie (oploskoffie dus) staat John om 9 uur klaar om ons naar Victoria Falls te brengen. Maar eerst proberen wat geld uit de muur te trekken. En zowaar, ik kan een maximum van 200 dollar opnemen en het is ook nog USA dollars. Victoria Falls is zo ongeveer de enige plek in Zimbabwe waar je met een bepaalde mate van zekerheid geld kan opnemen in de ochtend. In de middag is het geld al weer op. Dit komt omdat veel activiteiten en hotelkamers cash betaald worden door de toeristen (gebrek aan pinautomaten), waardoor de bedrijven elke dag het geld weer cash storten bij de bank. Hierdoor blijft het geld in omloop binnen de grenzen van Victoria Falls en hebben de banken weer genoeg cash geld om de bankautomaten te vullen. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld Bulawayo waar bijna tot geen cash geld te krijgen is. En waardoor het ook moeilijk is om salarissen uit te betalen aan de medewerkers van Chipangali. En de betaling daardoor vaak plaats vindt via de betaling van de boodschappen van de medewerkers door Nicky. Want de supermarkt is zo ongeveer de enige plek waar je met een kaart kan betalen.Emily en ik zijn helemaal voorbereid op de watervallen. Korte broek, slippers en een regenjas. Het resultaat: zeik en zeik nat. Tot op de onderbroek. Maar het is zeker de moeite waard. Wat een enorme gedonder en geweld van deze waterval. De grootste die ik ooit gezien heb. Het geweld is soms zo enorm, dat je alleen maar watermist zit. Maar ondertussen is het alsof je onder een koude douche staat. Gelukkig is het een zeer mooie warme dag, dus zeker niet koud. Zoals altijd zijn de Chinese toeristen het beste voorbereid met hun regenpak en zakken om de schoenen. Maar moet zeggen dat het ook wel wat had, als een klein kind door de plassen lopen en natter dan nat worden. Het eindpunt van de wandeling is het uitzicht op de brug met de grenspost tussen Zambia en Zimbabwe. En daarna weer terug door de regen van de waterval naar de ingang.Vanuit de watervallen naar het Lodge View Cafe op 500 meter lopen van de ingang. Met een aantal rangers met geweren, voor het geval er toch onverwachts dieren de boel onveilig zouden maken. Hier een prachtig uitzicht op de brug. En dan te bedenken dat we bij die brug gestaan hebben. Onze beweging hebben we in elk geval gehad voor vandaag. Vanuit dit cafe gaan mensen vrijwillig van rotsen afspringen en daar ook nog tussen de 150 en 180 euro voor betalen. Puur voor de kik. Zij liever dan ik.Nadat we genoten hebben van het uitzicht en we weer een beetje droog geworden zijn, staat John om 12 uur klaar om ons weer naar de lodge te brengen. We begrijpen nu ook wel waarom hij ons ophaalt bij het cafe en niet bij de watervallen. Niet alleen voor het mooie uitzicht, maar ook zodat zijn passagiers zo weer een beetje droog kunnen worden. Slim bedacht van hem.Om 14 uur worden we opgehaald voor de game drive safari in een prive park in de buurt van de Victoria Falls. Dus opeens een uurtje over tussen alle activiteiten door. Tja, dan ga je natuurlijk als echte toerist in de zon liggen bakken om 13 uur in de middag. Want we hebben tenslotte al een paar dagen geen zon gezien in Chipangali. Maar geloof me, het is net een oven die op je gericht was. Hallelujah wat een warme zon. Dus de schaduw snel weer opgezocht. Moet wel leuk blijven.Klaar voor de game drive. Weer in een open auto, maar dit keer wel met het dak er op vanwege de zon. Het is nu rond de 30 graden, maar het kan er rond de 43 graden worden in de zomer. En dit keer moeten we in de auto blijven zitten, want het is te gevaarlijk om uit te stappen. We hebben tot 18 uur rondgereden. Ongelooflijk wat we allemaal gezien hebben: buffelo's, heel veel giraffen, een aantal zwarte neushoorns, olifanten, antilopen, steenbokken, aapjes, zebra's en veel vogels. Daarnaast een les gekregen in hoe je kan zien wat het spoor is van een aantal dieren aan de hand van de bomen. Chipangali heeft de eerste drie neushoorns geleverd aan het park en het is daarom ook bijzonder leuk om te zien dat er nu 11 zijn. Het park is eigendom van een zeer rijke man uit een olie staatje en hij heeft genoeg geld en mogelijkheden om deze neushoorns te beschermen tegen stropers. Dit in tegenstelling tot het natuurpark die we bezocht hebben om de witte neushoorns te zien.We zouden om half 7 afgezet worden bij de lodge, zodat John ons kon ophalen voor het eten om 7 uur. Echter we zijn pas om half 8 thuis. De ranger vond het veel te leuk om alle dieren te laten zien en we hebben ook wel mazzel gehad met het aantal dieren wat we gezien hebben. Het leven binnen Zimbabwe is echter zo relaxed dat niemand zich druk maakt over een half uurtje later. Tijd inschatten is sowieso niet hun ding. Onderweg ook nog moeten stoppen, want er stond een olifant naast de weg in de bosjes. Tuurlijk..... de ranger scheen met een grote lamp het bos in, maar zag niets. Nog geen minuut nadat we waren weggereden opeens een hele luide olifanten roep. Dat was even schrikkken, beest stond nog geen 3 meter bij ons vandaan.Gelijk van de auto van de ranger in de taxi van John gesprongen om naar het restaurant de Boomer te gaan. Een absolute attractie in Victoria Falls. Met allerlei ouderwetse gerechten van Zimbabwe. Heb voor het eerst krokodillenvlees gegeten. Smaakt als kip. Verder zijn er allelei optredens en mogen we zelf ook meedrummen. We hebben ons gezicht laten beschilderen en onze toekomst laten voorspelen. Dat laatste was wel wat spannend, want het was echt zo'n medicijnenman. Maar goed, samen met Emiliy zijn hutje in. En ik moet zeggen dat het toch wel aardig accuraat was: ik denk te veel, heb een stabiel liefdesleven en heb succes in mijn werk. En 5 dollar armer :-) Met een waarschuwing: drink niet het lokale bier. Nicky had ons al gewaarschuwd, maar we zaten zo in de festiviteiten dat we dit even vergeten waren. Wat ontzettend vies.Om 21.30 uur staat John klaar om ons weer keurig af te zetten bij de lodge. En inderdaad, in de straat staat een olifant klaar om over te steken. Het is bijna ongeloofwaardig, maar de olifanten en apen zijn hier net zo vanzelfsprekend als voor ons een kat die over straat loopt. En dus ook begrijpelijk waarom je niet in de avond en nacht alleen over straat moet lopen. Levensgevaarlijk.Geheel voldaan van de volle, maar supermooie dag rond 22 uur het bed in. Morgen weer om half 6 op om de bus te halen naar Bulawayo.



Dag 12: mijn eerste olifanten en nijlpaarden in het wild in Victoria Falls

Vandaag vertrekken we voor drie dagen naar Victoria Falls. Ooit eens een van de zeven wereldwonderen. Maar nu van deze lijst af vanwege de politieke situatie in Zimbabwe (zegt de lokale bevolking).Om 5.45 uur gaat de wekker. De drie uur slaap hebben goed gewerkt. Ben klaar wakker (not). Om 7 uur rijdt Nicky ons naar Bulawayo om ons af te zetten bij de lokale bus centrale. Ze heeft ons reeds gewaarschuwd, we zijn de enige twee blanken. Ze heeft alles goed onder controle, brengt ons persoonlijk naar de bus en regelt met de chauffeur dat onze taxi man John in Victoria Falls te horen krijgt wanneer we daar aankomen. Ik moet je zeggen: het waren 7 zeer zeer lange uren. Het werd steeds warmer richting Victoria Falls ( uiteindelijk 30 graden). Geen airco in de bus en de bus was helemaal vol. Ze noemen het de 'chicken bus'. En terecht. De bus stopte overal en nergens om mensen af te zetten en mee te nemen. Van alles werd er in de bus gegeten en bij iedere stop kwamen verkopers binnen met water, pinda's, fruit en koekjes. Terwijl er ook mensen in en uit moesten. Nu vraag ik je, hoeveel mensen kun je kwijt in het wandelpad? En waarom zoveel bushaltes in de middle of nowhere? Er werd 7 uur lang gospel muziek gedraaid op een hard volume. En sliep ik net een beetje, dan schrok ik wakker van plotselinge volume toename van de muziek. Of doordat de kaartjesman met zijn oksel zo ongeveer in mijn neus zat om een kaartje achter mij te verkopen. Ik kan je zeggen: warmte in een bus met 60 mensen is niet goed voor de geur in de bus. Maar goed, dit was de enige optie om in de middag in Victoria Falls aan te komen. Anders zou het pas laat in de avond zijn met een rechtstreekse bus verbinding inclusief airco en film. Deze nemen we wel vrijdag terug naar Bulawayo. Gelukkig. Blijft nog steeds een lange rit, maar met iets meer comfort. Ik zal jullie de verhalen besparen rondom het toilet. Een keer maar de bush in gegaan. Kom ik terug, zegt de buschauffeur: ik zag je zitten hihihihi. Je denkt dan: kijk dan niet. Maar denk dat mijn blote witte billen te mooi waren hahaha. En tweede keer op een wc zonder deuren met alleen gat in de grond. Daarna 4 uur lang niet meer naar wc gegaan, wat een record is voor mij.Bij aankomst staat John, de taxichauffeur ons al op te wachten. Hij is onze chauffeur voor drie dagen. Goed geregeld. We zijn eerst naar het activiteitencentrum gereden voor het definitief boeken van een sunset tour over een half uur en voor morgen een gamepark drive. Daarna naar de backpackers lodge. Zo ontzettend grappig, vriendelijk en goed onderhouden. Eerste keer in een backpackers hotel. Emily en ik hebben wel een twee persoons hutje inclusief douche en toilet. In plaats van 20 dollar betaal je dan dan 30 dollar. Dat moet kunnen. Het blijft wel iedere keer geld tellen, omdat het zo lastig is om cash geld te krijgen.Na het inchecken worden we opgehaald door een busje om ons naar een rivier te brengen voor een sunset boot tocht. Daar aangekomen staat een groepje Afrikaanse zangers ons te verwelkomen. Dat moet natuurlijk op de foto. Hierdoor als laatste aan boord.... geen tafels meer. Wat jammer, dan maar op het bovendek met twee stoelen bij de railing. Prachtig uitzicht, mooiste plek. En wat zijn we verwend. En dit keer kan ik oprecht zeggen: ik heb nijlpaarden gezien. En olifanten. De boot kan heel dicht bij komen. Dit is zeker de busreis waard. Bij de terugreis naar het hotel een opstopping in onze straat. Emily en ik geven aan dat we wel kunnen teruglopen naar de lodge, maar dat mag niet van de chauffeur: te veel wilde olifanten. Pardon? We zitten midden in een wijk. Dus worden we keurig afgezet toen de opstopping weg was.Rond half 8 bij restaurantje gegeten en daarna bed in. Oh shoot, we liggen nog niet in bed of daar heb je weer zo'n grote spin. Snel in bed kruipen onder klamboe en niet denken aan wat er zich allemaal afspeelt onder bed.

Dag 11: mijn eerste keer egeltjes checken op teken op Chipangali

En nog steeds regent het. Ok, ik weet dat we in de regentijd zitten, maar dan hoeft het toch niet zo veel dagen alleen maar te regenen grrrr. Maar we gaan weer met frisse moed aan de slag. Het is weer een werkdag. Genoeg gerust.Na de standaard ochtend activiteiten krijgen Emily en ik de taak om het egelhok schoon te maken. Het heeft even geduurd voordat ik wist dat 'hedgehogs' egeltjes zijn. Ik kan best een woordje Engels, maar de realiteit is dat ik nooit over eekhoorns of egeltjes heb hoeven praten tijdens een business review. Zou ik toch eens moeten introduceren hahaha. Maar goed, we moeten op zoek naar 13 egeltjes, ze stuk voor stuk onderzoeken op teken en hun hok schoonmaken. Dus hoe moeilijk kan het zijn.... 2,5 uur later eindelijk klaar. Gemiddeld met iedere egel een kwartier op onze schoot gezeten. Wachtend totdat ze hun buikje lieten zien, zodat we kunnen checken op teken. Bij ieder geluidje: hop, weer in hun veilige bol. Zo schattig hoe ze zich heel voorzichtig aan de wereld laten zien. Eerst hun neusje, dan het hoofdje, dan de pootjes die als het ware het hol openen en ja, het buikje, toe maar. En nee, weer in hun veilige nestje. Het moet ook wel echt nodig zijn, wil je dit nestje verlaten. Zo heerlijk warm en knus ziet het eruit. Kun je hun maar uitleggen dat het voor hun eigen bestwil is.En ondertussen nog steeds regen. En dat op de eerste lente dag. Helaas kan ik het schilderwerk in de baby ruimte dus niet afmaken. Vind ik jammer, want had graag was tastbaars achtergelaten. En omdat vandaag mijn laatste werkdag is, moet iemand anders dat doen. Maar heb wel nog wat voorwerk kunnen doen. In de regen de muren schoongemaakt met een waterstraal. En na drie uur zit de boel er in elk geval al weer frisser uit. En klaar om geverft te worden. Zeiknat ben ik, inclusief mijn schoenen. Deze wil ik weggooien als ik hier vertrek. Maar zowel Zoe als Nix geven aan dat de staff deze graag willen hebben. Maar ze stinken enorm???? Geen probleem, ze krijgen alles schoon. En dat klopt ook, iedere vlek gaat uit de kleding. Moet toch eens vragen hoe ze dat doen.Na het avondeten heeft Emily het haar van Mickayla proberen te blonderen. Helaas zonder enig resultaat, behalve dat het wat meer richting geel gaat. Wat Mickayla niet zo kan waarderen, maar wij wel :-) Er is nog wat over en Jim is wel in voor een geintje. Emily zijn haar ook geblondeerd. Hilarisch, maar ook bij hem gaat oranje niet naar blond. Het is alleen wat lichter. Maar vindt het wel lef hebben.In de avond onze drankvoorraad opgemaakt met Nix en Mickayla. En met de nieuw gearriveerde Amy, 19 jaar uit de UK. Denk aan een prototype Engelse dame en je hebt haar. Rood haar, beetje mollig en zeer in voor een drankje. Ze blijft hier zes weken maar geen idee of ze het volhoudt. Ze heeft vreselijke heimwee. Nicky vraagt aan mensen met heimwee of ze Chipangali een week de kans willen geven. Er komt ook wel heel wat op je af als je voor het eerst alleen gaat en dan gelijk naar een derde wereld land. En is het na een week niet over, dan regelt ze de terugreis voor je. En ondertussen huilt Amy er flink op los. Ze wil wifi om met thuis te bellen via whats app, maar helaas. Stroom weer uitgevallen. Best sneu.Het is nu half 3 en ik lig net in mijn bed. Emily gaat niet slapen en Jim en Nix gaan haar nog even gezelschap houden. Morgen om half 6 op om naar de Victoria Falls te gaan. Strategie is dat we zo moe zijn, dat we de 7 uur in de bus slapen. Hopelijk lukt het. Ik ga nog even genieten van mijn drie uur slaap. Niet denkend aan het feit dat ik over een paar dagen weer vertrek. De mensen, de dieren, ze worden een deel van je. Daarom besloten om nog een kleine donatie te doen als ik thuis ben. Voor de renovatie van een zeer grote vogelkooi. Als dit klaar is, kunnen alle uilen, adelaars etc in deze kooi. Dit zijn vogels die niet meer uitgezet kunnen worden omdat ze bijvoordeeld niet meer kunnen vliegen, blind zijn of een pootje hebben die niet sterk genoeg meer is. Als dit klaar is, worden de oude vogelkooien afgebroken en komt daar een grote apenkooi. Toekomstmuziek, maar het doel van Nix voor de komende jaren. Alleen de renovatie van de vogelkooi kost al 10.000 dollar. Dus alle kleine beetjes helpen.

Dag 10: mijn eerste regenachtige dag op Chipangali

Het regent, het regent, dacht dat we niet in Nederland zitten. Gelukkig de stroom weer aangesloten in de nacht. Oh shoot, waar is de stroom zucht. Het blijkt dat ruim 30 jaar geleden met de toenmalige overheid een heel electriciteitsnet aangelegd is. Maar de huidige regering onderhoudt het niet en daardoor veel storingen. En helemaal nu met de regen en de wind. Bij een stroomuitval moet dan eerst gekeken worden of de storing veroorzaakt wordt door bijvoorbeeld een omgeblazen paal op je eigen terrein. Zo niet, dan moet de gemeente verder gaan zoeken en kun je dus wachten tot dat iemand eerst eens gaat opstaan en dan nog de oorzaak vindt. Maar het kan ook zijn dat niets kapot is, alleen dat je tijdelijk afgesloten wordt. Er is dan niet genoeg stroom voor de gehele stad. Alleen op je vrije dag met regen, geen stroom en daardoor geen wifi en geen dvd speler....Op het programma vandaag staat een bezoek aan Bulawayo. Eerst lunchen bij Mickayla in het Earth Cafe. De wifi is daar zo goed, dat het een zeer sociale lunch was hahaha. Maar wat waardeer je dan een goed werkende wifi. Daarna heeft Nicky ons naar de supermarkt gebracht en rond half 2 zijn we weer thuis. Kapot van de nacht ervoor. Heerlijk een middagdutje gedaan tot baby tijd. Emily en Puck besluiten de weergoden uit te dagen door ingewikkeld in hun deken buiten op het gras te gaan liggen. Een groot succes (not). Gewoon lekker in je eigen huisje onder de klamboe gaan liggen.De sprinkhanen die we in de ochtend gevangen hadden, hebben we in de avond losgelaten bij de nacht aapjes. De aapjes kunnen dan jagen op de sprinkhanen, wat goed is voor hun jacht instinct. Het nachtaapje Pooky besluit zijn huisgenootje steeds vaker lastig te vallen, waardoor Nix het jonge aapje weg gehaald heeft bij Pooky. Waarschijnlijk is het jonge aapje een meisje die nu groot geworden is en Pooky hormonaal op hol brengt. Nu is Pooky door zijn eigen schuld alleen, wat Puck moet bezuren. Bij het loslaten van de sprinkhanen is Pooky in haar trui gekropen en heeft ruim drie kwartier in haar trui gezeten. Zeer schattig, maar je moet wachten totdat hij zelf weer weggaat. Oppakken is niet mogelijk.In de tussentijd weer stroom. Op een beamer in het vrijwilligershok een film gekeken, maar al heel snel gaat bij de meesten het lampje uit. Het is weer een mooie dag geweest.Vanavond starten met malaria pillen voor onze trip naar de Victoria Falls; hopelijk geen rare bijwerkingen.

Dag 9: mijn eerste weigering van een activiteit op Chipangali

Vandaag is het zondag. Een halve dag werk voor de boeg en vanmiddag vrij. Even lekker in de zon liggen. Ontbijten, babies en sprinkhanen vangen.In de tussentijd hebben Emily en Jim zich aangeboden als vrijwilligers voor het opruimen van een vrieskist met vlees samen met Zoe, een vaste medewerkster op Chipangali. Zoe vraagt of we willen wisselen na theetijd (er wordt hier bijzonder weinig koffie gedronken). En toen heb ik vriendelijk bedankt. Omdat er regelmatig stroom uitval is (zoals nu ook weer) ontdooit en bevriest het vlees op regelmatige basis. De laatste grote stroomuitval duurde vijf dagen en ze hebben geen generators genoeg om alle grote diepvrieskisten te laten draaien. Dus om de vier maanden het oude vlees er uit. Ze krijgen op dit moment meer vlees dan ze nodig hebben, zoals de laatste keer 2 ton kip. Dit betekent dat de diepvries overvol zit. Maar weigeren is ook geen optie, want dan krijgen ze het de volgende keer niet meer aangeboden, omdat de betreffende persoon of het betreffende bedrijf het vlees dan ergens anders aanbiedt. Zij moeten het ook kwijt. Ik kan je zeggen, wat een ontzettend vies werk. Diep respect voor Emily en Jim. Beiden stinken een uur in de wind. Wat was ik blij dat ik weer verder kon met het schilderwerk. Het is nog niet af, maar het schiet op. En zo heb ik ook het gevoel iets achter te laten op Chipangali.Na de lunch een middag niets doen. Zon, joehoe, waar ben je. We liggen er klaar voor. Hoezo regen grrrrrr. En ook geen stroom, dus wat nu. Kunnen ook geen film kijken. Emily en Puck doen een dutje. Jim en ik zitten onder de veranda dan weer kou te kleumen, dan weer te puffen in de zon. Oh wacht, de zon komt er weer aan. Snel weer korte broek aan. Zucht, weg zon. Nog 15 minuten voor de babies weer gevoerd moeten worden. In de tussentijd hebben Emily en Jim geprobeerd de ontzettende vieze lucht van de slacht weg te krijgen. Er waren twee douche beurten en een hoop extra schoonmaakmiddelen voor nodig om dit enigszins te laten lukken. Alle vieze spul bij de was, die net gedaan is. Dus de betreffende dames lief aangekeken of het mogelijk is om nog een keer een was te draaien. Anders wordt het pas dinsdag en dat maakt de ratten blij. Gelukkig zijnze bereid nog een keer de was te doen. Anders willen we was met de hand doen, maar Kevin geeft aan dat dat niet gewaardeerd wordt. In Nederland en de UK zijn we niet anders gewend dan het zelf te doen, maar hier is het werk uit handen nemen van mensen die ervoor betaald krijgen. Is er geen werk, dan hebben zij geen baan. Dus prima zo.Vanavond kampvuur met wat ingekochte drank door Mickayla. Morgen vrije dag, dus moet kunnen. Wordt vervolgd.Ok, het is geen kampvuur geworden. De regen bleef komen. Het is nu 1 uur. We hebben allerlei drink spelletjes gedaan, waar ik zelf nog nooit van gehoord heb. Ik leer hier veel hahaha. En zij hopelijk ook wat van mij. Mickayla moet morgen weer werken, dus zij kruipt er rond 23 uur in. Morgen gaan we bij haar lunchen en haar goed tippen. Ze krijgt geen loon, alleen tips. Als het een goede dag is, krijgt ze rond de 20 dollar tip. Daar werkt ze dan 8 uur voor. We zullen haar morgen een goede dag geven. Ze is aan het sparen voor een vliegticket naar Frankrijk. Ze wil daar op een private boot gaan werken. Hopelijk lukt het haar. Nu slapen; morgen gaat de wekker weer om half 7.

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active